Hallo aan allen die zo goed zorgen voor wat altijd onze vrienden zouden moeten zijn, de dieren.
Ik denk er vaak aan, maar vandaag schrijf ik het: ik wil jullie enorm bedanken. In maart 2019 kwamen mijn man en ik om een kat te adopteren, egoïstisch gezien om te zorgen dat ik me minder alleen zou voelen als mijn man er niet meer zou zijn. Ik wist dat het einde van mijn man relatief dichtbij was en ik wilde niet terugkeren naar een leeg, levenloos appartement, iets wat mijn man perfect begreep. We hebben honden gehad en ik weet dat een hond van 5 kg, 5 kg onvoorwaardelijke liefde is, maar ik voelde me niet meer in staat om de verplichtingen van een hond aan te kunnen, meerdere keren per dag naar buiten moeten, ongeacht of je je goed voelt of niet, enzovoort.
Dus nam mijn man me op een donderdagmiddag, na een tennismatch, verrassingsgewijs mee naar jullie. Omdat ik ook niet meer de jongste ben, wilde ik een kat van 5 of 6 jaar oud, zwart of grijs gestreept, eventueel rood, maar geen wit, een mannetje, ik heb altijd mannetjes gehad, honden of katten.
Wanneer je naar een asiel gaat, valt me altijd het contrast op tussen honden en katten. Honden zijn weeskinderen die uit heel hun hart verlangen om door een gezin te worden opgenomen. Katten lijken totaal onverschillig. In de kattenkamer stond een rek met twee zwarte katten, een grote man bovenaan en een klein vrouwtje onderaan. Dus liep ik naar hen toe, terwijl ik een blik wierp op de vele andere katten die hun leven leidden in de kamer. Het mannetje en het vrouwtje deelden dezelfde voerbak. Als het mannetje dichterbij kwam, stuurde het vrouwtje hem met een autoritair pootje terug naar zijn rek en probeerde daarna op een charmante manier mijn aandacht te trekken, ik weet niet meer precies hoe, maar heel duidelijk. Natuurlijk raakte ze me, ik weerstond omdat ze nog maar net een jaar oud was, maar ik kon het niet laten, vooral omdat de opmerkingen over haar “aanhaligheid” vermeld waren.
Ik heb er geen spijt van, mijn man is eind 2019 overleden en ze heeft enorm bijgedragen aan mijn evenwicht. Ze is er, ik kan met haar praten, haar aanraken, vooral omdat ze zo aanhankelijk is. Aan haar kant heeft ze een thuis gevonden waar ze geliefd, onderdak, gevoed en verzorgd wordt. Mijn vorige kat dateert uit mijn tienerjaren en daarna hadden we honden, dus ik begrijp nog niet alle subtiliteiten van het karakter van mijn kat, het blijft soms nog mysterieus. Hoe dan ook, duizendmaal dank.
Viviane en Chacha.